Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

ΑΕΡΑΣ

Αέρας…φρέσκος αέρας πλημμυρίζει τα ρουθούνια μου καθώς βγαίνω από το νοσοκομείο…επιτέλους, μια νέα αρχή!

Προσπαθώ να βρώ πώς θα μπώ στο αμάξι που με περιμένει…πρέπει συνέχεια το πόδι να είναι οριζοντιωμένο…φτάνω στο αμάξι με τις πατερίτσες και αποφασίζουμε ότι μπορώ να κάτσω μόνο πίσω…κάνω μια προσπάθεια και τσουπ…εισέρχομαι αναπαυτικά (ο θεός να το κάνει) με την πλάτη και τη βοήθεια των χεριών…τελικά είναι πιο εύκολο από ότι νόμιζα! Νεράκι, μαξιλάρια και σάντουιτς με περιμένουν…αυτό θα πει περιποίηση!

Η διαδρομή ήταν δύσκολή.. σε κάθε τράνταγμα πονούσα αρκετά αλλά τί να κάνουμε…αναγκαίο κακό…ευτυχώς, είχαμε να πούμε πολλά με τους δικούς μου και έτσι κάπως ξεχνιόμουν…

Φτάνουμε στο σπίτι και το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι μπάνιο…να νιώσω άνθρωπος ξανά! Αποφασίζουμε να βγάλω το knee bracer και να τυλίξουμε το πόδι με μια ειδική σακούλα για να μην ακουμπάει το νερό στο χειρουργημένο μέρος…τελικά, κατάλαβα ότι αυτό μάλλον ήταν risky γιατί το πόδι έμεινε απροστάτευτο αλλά εκείνη την ώρα δεν το πολυσκέφτηκα…κάθομαι στην τουαλέτα ρίχνοντας πρώτα το καπάκι, βάζω και το πόδι σε ένα σκαμνάκι να είναι οριζοντιωμένο…και αφήνω την ευεργετική δύναμη του νερού να πέσει στο σώμα μου…επιτέλους καθαριότητα!

Καθώς η πρώτη νύχτα μακριά από το νοσοκομείο ξεκινάει από τη μία σκέπτομαι ότι είναι καλά…γιατί πλέον θα έχω την φροντίδα των δικών μου…από την άλλη όμως νιώθω κάπως…σα να γίνομαι ένα βάρος σε αυτούς που θα το υπομένουν για αρκετές βδομάδες….ουυυφφφ, πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί… Σας ευχαριστώ…

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

ΕΞΟΔΟΣ!

Δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε! Τα ψαλιδάκια τα λατρεύω, νιώθω ότι το πόδι μου δεν είναι νεκρό, δεν είναι μουδιασμένο αλλά ανταποκρίνεται στα καλέσματα του εγκεφάλου μου! Και έχω ανάγκη από έναν γέρο τετρακέφαλο για να στηρίζεται το πόδι μου σωστά…η αλήθεια είναι πως αν το ξαναέκανα θα φρόντιζα να τον έχω γυμνάσει περισσότερο πριν την εγχείρηση…

Τελευταίο πρωινό σήμερα στο νοσοκομείο και νιώθω κάπως…ένας κύκλος κλείνει και ένας νέος, μεγαλύτερος ανοίγει…πιο απαιτητικός αλλά και πιο δραστήριος! Αποφασίζω να γίνω δραστήριος…κατεβαίνω με τις πατερίτσες μου στο υπόγειο, κάνω τις απαραίτητες επισκέψεις μου, παίρνω καφεδάκι μόνος μου (ναι, ναι!), ωραία πράγματα! Νιώθω ήδη καλά, περιμένω επισκέψεις εξάλλου και έχω προετοιμαστεί. Μάλιστα, την προηγούμενη ξυρίστηκα κιόλας αν και κουράστηκα πολύ στην ορθοστασία, επίσης πλύθηκα για πρώτη φορά υποτυπωδώς και σκεφτόμουν ότι σίγουρα μα σίγουρα χρειάζομαι ένα καλό μπάνιο!

Κατά την επιστροφή στον 1ο όροφο 3γνωριμες φατσουλες σηματοδοτούν την επιστροφή μου στον κόσμο. Η οικογένεια μου ήρθε να με πάρει να πάμε σπίτι!!! ΟΚ, η μαμά με είχε δει, ήξερε πως ήμουν…η αδερφή μου είναι από την φύση της χύμα οπότε δεν στεναχωρήθηκε…όμως το βλέμμα του πατέρα μου, παρόλη την προσπάθεια που έκανε, τον πρόδωσε αμέσως…ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα και εγώ άσχημα μετά την εγχείρηση, μάλλον γιατί είδα την στενοχώρια ζωγραφισμένη σε ένα οικείο πρόσωπο…

Είναι σίγουρα το πρωινό με τις περισσότερες μετακινήσεις μετά την επέμβαση…ίσως θέλω να δείξω στους ίδιους ότι είμαι κινητικός και να νιώθουν καλά, να μην μου συμπεριφέρονται σαν ανάπηρο πολέμου…αν και δεν πονώ (πολύ), η κίνηση με τις πατερίτσες προδίδει την αδυναμία μου…έχω ξεσυνηθίσει από το συνεχόμενο καθισιό και κουράζομαι εύκολα….όμως θα επανέλθω, στο σπίτι θα μετακινούμαι τακτικά και θα ξαναέρθω σε φόρμα!

Πηγαίνω στους γιατρούς για αλλαγή γαζών. Ο γιατρός σκίζει με το ψαλίδι τις γάζες …et voila! Ένα μελανιασμένο γόνατο εισβάλει αιφνιδιαστικά στο οπτικό μου πεδίο και μου κόβει τον τσαμπουκά μονομιάς! Παναγία μου, γιατί τούτο μελάνιασε??? Αχχχ, νάτο, νάτο…θα την κολλήσω εγώ τη λοίμωξη! Ο γιατρός απαθής μου βάζει καινούργιες γάζες με betadin ενώ με καθησυχάζει ότι όλα είναι καλά… «βρε, σίγουρα?» αναρωτιέμαι από μέσα μου… Το φιλαράκι μου έχει έρθει και αυτός μέσα για αλλαγή γαζών (κάναμε την ίδια μέρα χειρουργείο) και αυτουνου το πόδι είναι μια χαρά…αλλά έχει ένα σουνετ από τη μια άκρη του γονάτου ως την άλλη….η δική μου τομή είναι μικρούλα…

Πίσω στο θάλαμο οι ετοιμασίες καλά κρατούν, τα πράγματα μου έχουν ήδη μαζευτεί και η νοσηλεύτρια κάνει ντου (για τελευταια φορά!)

«Λοιπόν παλικάρια, ώρα να την κάνετε!»…με πιάνει το χαβαλεδιαρικο μου εμένα… «κοιτάξτε, εγώ θα φύγω αλλά θέλω να μου ζητήσετε με ένα συγκεκριμένο τρόπο…» ζήτω χαμογελώντας…το συνθηματικό έχει δοθεί και μονομιάς μου ανταπαντάει: «ε τότε…ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΚΥΡΙΕ, ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ!» Ανάμεσα σε επευφημίες και χειροκροτήματα αποχωρώ από το σπίτι του big brother.. μέχρι και το περιστεράκι μου ήταν εκεί και με αποχαιρετούσε!

Κατεβαίνουμε στο χώρο του εξιτηρίου, παίρνουμε την χαρτουρα μας, τα συνταγογραφόμενα φαρμακακια μας και κάνουμε έξοδο προς τη ζωή! Αχχχ!

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ο πόνος τελικά συνηθίζεται…λίγο τα παυσίπονα…λίγο τα πράγματα που σε κάνουν να ξεχνιέσαι, λίγο η αγάπη των οικείων σου, σε κάνουν να τον αντιμετωπίζεις….όχι ότι δεν πονούσα τις μέρες στο νοσοκομείο…κάθε άλλο…θυμάμαι την τρίτη βραδιά είχα πάλι πόνους και δεν μπορούσα να κοιμηθώ…σίγουρα όμως ο πόνος που ένιωσα το πρώτο βράδυ δεν επαναλήφθηκε…σε σημείο που να λέω φτηνά τη γλύτωσα…
Τα πρωινά ήταν ξενέρωτα….είχα μια περίεργη ενόχληση από την ακινησία στο πόδι…όπως πριν από την εγχείρηση… σχεδόν μουδιασμένο…σίγουρα με το knee bracer κλειδωμένο στις 0 μοίρες συνεχώς τέτοια συναισθήματα ήταν αναμενόμενα…
Επίσης ξενέρωμα ήταν η μόνιμη ζάλη που ένιωθα…άλλοι την απέδιδαν στη νάρκωση…άλλοι στο κλιματιστικό…με ενοχλούσε πάντως και δεν με άφηνε να νιώθω καλύτερα…η θολούρα αυτή έφυγε μετά από 3 μέρες και –ευτυχώς- δεν επέστρεψε ξανά…
Θυμάμαι το πρώτο πρωί που ήρθαν οι γιατροί και μου ζήτησαν να σηκώσω ψηλά το πόδι… «μα δεν ξέρω αν μπορώ, δεν το νιώθω το πόδι, είναι βαρύ…» αποκρίθηκα με φόβο… «βαλε ρε δύναμη και σήκωσε το ψηλά!»…προσπάθησα να συγκεντρωθώ…έλα…έλα…μπορείς….και….ναι!!! …σιγά σιγά το πόδι άρχισε να σηκώνεται σα νικητής στον ουρανό…ένα αυθόρμητο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου…η πρώτη μου νίκη σε έναν πολύμηνο αγώνα, τί ανακούφιση…και τί χαρά!!!
Ευτυχώς το 1ο πρωινό μου είχε αυγό! Τί ευτυχία και αυτή, επιτέλους γεύσεις στο στόμα…κασέρι….χυμός πορτοκάλι….thank you God, I am back to reality!
Και αφού επέστρεψα στην πραγματικότητα, επιστροφή στις συνήθειές μου…λοιπόν….ναι, χρειάζομαι φραπεδάκι! Ω ναι…δεν μπορώ να μετακινηθώ …ας είναι καλά η μαμά (και τις επόμενες μέρες οι φίλοι)…μάλιστα ήρθαν μαζί με τον καφέ και οι πολυπόθητες τυρόπιτες!!!!….heaven….i am in heaven…. «αχ…τα τοστακια με τυρί θα αργήσουν» σκεφτόμουν….όμως ξέρω ότι θα έρθουν!!!
Αφού έφαγα και πήρα δυνάμεις αποφάσισα για πρώτη φορά να πάω τουαλέτα με τις πατερίτσες…καλά, όχι ακριβώς πρώτη αφού πριν την εγχείρηση έκανα προπόνηση με τις πατερίτσες να δω πώς θα πηγαίνω…μπορώ να πω ότι δεν ήταν μια ευχάριστη εμπειρία…μια αρχική ζαλάδα όταν επανέρχεσαι όρθιος καθώς και ένα μελάνιασμα στο πόδι ενώ περπατάς συνοδευόμενο από πόνο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας….όμως σε κάθε κατάσταση της ζωής μας πρέπει να βρίσκουμε τα θετικά…και η μερική αυτονομία που σου παρέχουν οι πατερίτσες σε κάνουν να νιώθεις ότι μπορείς, ακόμα και χειρουργημένος, να κάνεις κάποια πράγματα….
Τις επόμενες μέρες ξεθάρρεψα και έκανα και μικρές βόλτες στους διαδρόμους…έτσι για να μην πιάνομαι…στην κλινική είχε ένα μικρό μπαλκονάκι και το σούρουπο που δεν το χτυπούσε ο ήλιος καθόμουν εκεί σε μια καρέκλα (έβαζα την μια πατερίτσα ως στήριγμα για να είναι το μπαταρισμένο πόδι πάντα οριζοντιωμένο)…αυτή ήταν η επαφή μου με τον έξω κόσμο…δεν ένιωθα απαραίτητα άσχημα…ήξερα πολύ καλά ότι θα επανέλθω…και μόνο που δεν μύριζα κλεισούρα, μού έφτιαχνε τη διάθεση!
Τη διάθεση μού έφτιαχνε επίσης και ένας καινούργιος φίλος που απέχτησα. Την επόμενη μέρα από την εγχείριση άλλαξα θάλαμο και στον καινούργιο υπήρχαν περιστέρια…κάθε πρωί κρατούσα λίγο από το ψωμί του πρωινού, το έκανα τρίμματα και τάιζα ένα περιστέρι που ερχόταν στο περβάζι…τώρα καταριέμαι εκείνες τις στιγμές που δεν είχα μια φωτογραφική να τις αποθανατίσω…δε βαριέσαι, υπάρχουν καλά αποτυπωμένες στον εγκέφαλο μου…και στην καρδιά μου…
Προς το τέλος της νοσηλείας μου σήκωσα και λίγο πυρετό…μέχρι 37,4…με ενημέρωσαν ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό αν και εγώ είχα λίγο τρομάξει στην αρχή…η αλήθεια είναι ότι δεν έμαθα ποτέ πότε αυτά τα δέκατα έπαψαν να υπάρχουν…απλά σταμάτησα να βάζω θερμόμετρο….καμιά φορά έτσι είναι καλύτερα…ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα είναι να μην του δίνεις δικαιώματα…
Από τα πολύ θετικά πράγματα στο νοσοκομείο ήταν οι επισκέψεις που δεχόμουν…ένιωθα ότι υπάρχουν άνθρωποι δικοί μου που με νοιάζονται… μου έφερναν φαγητό, είδη πρώτης ανάγκης και με βοηθούσαν σε μικρομετακινήσεις πραγμάτων…πράγμα τόσο απλό αλλά σας διαβεβαιώνω πολύ πολύ σημαντικό για έναν χειρουργημένο ασθενή… αν έχετε φίλους στο νοσοκομείο, να πηγαίνετε να τους βλέπετε…20-30 λεπτά είναι αρκετά για να τους κάνετε να ξεχαστούν λίγο.. αρκεί να μην τους θυμίζετε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται! Αν δεν μπορείτε να πάτε, να τους μιλάτε στο τηλέφωνο…βοηθάει και αυτό πολύ!
Κοντά μου επίσης είχα εκείνες τις μέρες τον θεράπων ιατρό μου. Χαμογελαστός και πρόθυμος να μου εξηγήσει τα πάντα. Την πρώτη φορά, αφού αλλάξαμε τον επίδεσμο (αίμα…ναι…πολύ αίμα…), μου αφαίρεσε το σωληνάκι (ευτυχώς, δεν πόνεσα καθόλου!) και μετά άρχισε να μου τα λέει: « ο έξω μηνίσκος είχε σοβαρή βλάβη που δε φάνηκε στην μαγνητική, αφαιρέσαμε ένα μεγάλο του τμήμα…θα είσαι καλά… ίσως κάποια αρθρίτιδα στο μέλλον και πιο νωρίς από το φυσιολογικό σου. Γάζες θα αλλάζεις κάθε 3 μέρες, στις 15 θα βγάλεις τα ράμματα και θα μπορείς να κάνεις μπάνιο εκεί. Θέλω κάθε 2 ώρες να κάνεις την ισομετρική άσκηση που σου έδειξα και ψαλιδάκια…θα βάζεις πάγο…για 1 μήνα δεν θα ασκήσεις φόρτιση στο πόδι…τις πατερίτσες θα τις εγκαταλείψεις στους 2 μήνες….σιγά σιγά θα αρχίσουμε τα πιο δυναμικά…λίγο ποδήλατο, κολύμπι….πλήρης αποκατάσταση θα έχεις περίπου στους 6 μήνες»…η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα αποκατάστασης μου ήταν πάνω κάτω γνωστό από φίλους…Τον γιατρό μου τον είδα άλλη μια φορά, μου έδωσε το τηλ. και αφού τον ευχαρίστησα, δώσαμε ραντεβού να τα ξαναπούμε μετά από μερικές εβδομάδες.
Με σταυρόλεξα και σουντόκο, κουβέντες με φίλους, ασθενείς, νοσηλευτές και αγνώστους, με τηλεόραση, διάβασμα και μεσημεριανή σιέστα, με βόλτες για πάγο, τουαλέτα ή και χαβαλέ, με σκέψεις, με διαλλείματα για ορούς, αντιπηκτικές, παυσίπονες…με με με…οι ημέρες στο νοσοκομείο πέρασαν όμορφα, μάλλον καλύτερα από ότι περίμενα…η επιστροφή στο σπίτι μου ήταν κοντά και μια νέα πρόκληση προσαρμογής ένιωθα να με πλησιάζει ειρωνικά…

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Η ΠΡΩΤΗ ΒΡΑΔΥΑ (THE REAL THING)

Το νιώθω… ω ναι…αρχίζει….σιγά σιγά η επήρεια του παυσίπονου εξασθενεί και αρχίζει να δίνει την θέση της σε κάτι αρνητικά γνώριμο….τον πόνο…κοντεύει 2:00 τη νύχτα και εγώ δεν έχω κοιμηθεί…ο πόνος έχει έρθει κοντά στο κρεβάτι μου να μου κάνει παρέα…κακέ φίλε…ώρα που βρήκες να έρθεις...καλά δεν καθόσουνα στα αυγά σου?

Τελικά τώρα αρχίζω να συμπαθώ εκείνη τη νοσοκόμα στην ανάνηψη…μπορεί να ήταν λίγο «τολμηρή» αλλά το παυσίπονο που μου έδωσε με έστειλε στον παράδεισο…μέχρι τώρα…

Καθώς τα λεπτά περνούν αρχίζω να περνάω από το στάδιο της ανοχής στο στάδιο της έκρηξης…ω ναι…πονάω για τα καλά πλέον…κοιτάζω στο βάθος…η μητέρα μου κοιμάται (μα γιατί ήρθε τελικά???)…ευτυχώς…έχω το buzzer! Μετά από λίγο έρχεται η νοσηλεύτρια «Πονάω, θα ήθελα κάτι να πάρω για τον πόνο…επίσης, θα ήθελα και λίγο πάγο μήπως και με ανακουφίσει»…η νοσηλεύτρια φεύγει και μετά από λίγο επιστρέφει με ένα χαπάκι παρακεταμόλης και μια πάγοκυψέλη. Η μητέρα έχει ξυπνήσει και αυτή με όλα αυτά…της ζητάω να πιω λίγο νερό…μήπως και ξεχαστώ….

Ο πόνος είναι πλέον ανυπόφορος…θέλω να ουρλιάξω…σα…σα να με χτυπάνε με ένα σφυρί στο γόνατο….σα να θέλουν να μου το σκίσουν στη μέση….ο ένας να με τραβάει δεξιά και ο άλλος αριστερά….παράξενος πόνος... πρωτόγνωρος αλλά πολύ πολύ ισχυρός…παλεύεται….αλλά ως πότε??

Το χαπάκι δεν έκανε τίποτα… κοιτάζω την πληγή μου…από κάτω νιώθω υγρά να έχουν ποτίσει το σεντόνι… η αιμορραγία συνεχίζεται…δεν νιώθω καλά….πονάω πολύ και έχω ασταμάτητη αιμορραγία….ξανακαλώ τη νοσηλεύτρια…

«αύριο θα περιποιηθεί το τραύμα σου ο γιατρός, περίμενε» απαντά η νοσηλεύτρια χωρίς φυσικά να δίνει τέλος στην αγωνία μου… «εντάξει, όμως κάντε κάτι γιατί πραγματικά πονάω πάρα πάρα πολύ αυτή τη στιγμή»…έχει πάει 5:00 και η παυσίπονη δόση σε υδατοδιαλυτή μορφή έρχεται…μαζί της και η ελπίδα να πονάω κάπως λιγότερο…έστω να καταφέρω να κοιμηθώ λίγο….κανονικά ήταν να μου την χορηγήσουν στις 8:00…βρε δώσε την μου τώρα που την έχω ανάγκη!

Τα χρώματα της φύσης αλλάζουν…το μαύρο αρχίζει να δίνει τη θέση του στο φώς…η μέρα έρχεται…και το μαύρο του πόνου φεύγει και αυτό…προσωρινά φαντάζομαι…και με λίγη χημεία βέβαια!

Τελικά…ίσως όλα να είναι προσωρινά στη ζωή αυτή…να έρχονται και να φεύγουν σα λαθρεπιβάτες…

...σε θέλω...

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

FORUM

Ενα πολύ καλό φόρουμ όπου μπορείτε να βρείτε πληροφορίες σχετικά με τα πολύπαθα γόνατα είναι το http://www.kneeguru.co.uk/KNEEtalk

Περιέχει συμβουλές από ομοιοπαθείς για ρήξεις, χονδοπάθειeς, μηνίσκους κτλ. Επίσης έχει και υποστηρικτικό section ψυχολογικής υποστήριξης!βι

Βέβαια, πολλές μαρτυρίες θα ευχόσουν να μην τις είχες διαβάσει γιατί πραγματικά σου κόβουν τα φτερά...αλλά έτσι είναι η ζωή...άλλοι είναι πιο τυχεροί άλλοι πιο άτυχοι...

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Η ΠΡΩΤΗ ΒΡΑΔΥΑ

Ούτε οι Άγγλοι δεν είναι τόσο τυπικοί! 21:00 ΑΚΡΙΒΩΣ πίνω νεράκι και ο δίσκος με το κρύο φαγητό έρχεται μπροστά μου…αχ, επιτέλους θα φάω! Κόβω ένα κομμάτι κρέας, ζουμάκι και λίγο ρυζάκι….και….

Όχι…δεν είναι δυνατόν!!! Θέε μου, γιατί?!?!? Δεν έχω ξαναφάει πιο άνοστο πράγμα στη ζωή μου! Μα καλά, λίγο αλατάκι?? λίγη γεύση??? τίποτα?? Πώ, πώ τί σοκ είναι αυτό…α, ρε θεία με τα κοτόπουλα σου! Πεινάω όμως, δε βαριέσαι ο πουρές θα είναι πιο νόστιμος….δεύτερο σοκ! …μάλλον τον έχουν κάνει με νερό…ααα, μού φαίνεται κάποιος πρέπει να κατέβει στα μαγειρεία και να βάλει μια τάξη εκεί!!! Ά ρε Μποτρίνι που σας χρειάζεται!! Εντάξει, η κρέμα την πάλευε αλλά μετά τα προηγούμενα τί να λέει….λίγη κανέλλα να είχε τουλάχιστον….και ας ήταν και πικρή…απλά να έδινε λίγο νόημα στο φαγητό…

Προσπαθώ να ξεχάσω την απογοήτευση του φαγητού…άντε, αύριο το πρωί ίσως να έχει κασεράκι να φάμε. «Δήμητρα, μήπως μπορώ να φάω τυρόπιτα αύριο»? την ρωτάω με αγωνία για να κοροϊδέψω την πείνα μου, να της δώσω μια ελπίδα ικανοποίησης… «αν αύριο το πρωινό σου έχει αυγό ναι!» α, καλά… πρέπει να περιμένω ως αύριο… η νοσηλεύτρια ξαναμπαίνει….κρατάει μια πάπια στο χέρι: «μέχρι, τις 22:00 – 23:00… αλλιώς καθετήρα»!

Στο άκουσμα της λέξης τραντάζομαι…ακόμα δεν ησύχασα από το σοκ του άνοστου φαγητού…τώρα και αυτό? Αυτά τα πράματα θέλουν τη ρέγουλά τους, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με πίεση!!! Αχ…τι μού κάνετε!

Προσπαθώντας να συγκεντρωθώ, να σου και ο γιατρός! Καλά…αν τριτώσει το κακό με τα λόγια του, θα ευχόμουνα να πονούσα, τουλάχιστον να μην είχα τη δύναμη να με νοιάζουν όλα αυτά! «Καλά πήγαμε, ήσουν συνεργάσιμος…είχες τρέμουλο και ρίγη, συμβαίνει… αύριο θα σου αλλάξω τον επίδεσμο, θα κάνεις και αυτήν την ισομετρική ασκησούλα για εκγύμναση…θα τα πούμε και αύριο»…τον ακούω καθησυχαστικό…μήπως δεν θέλει να μου χαλάσει τη διάθεση…?

Όλα γύρω μου γυρίζουν πλέον: έχω κάτι σοβαρότερο? Γιατί δεν είπε κάτι για το μηνίσκο? Τι δεν μου λένε? Θα έχει αύριο αυγό το πρωινό? Καθετήρας?? ΑΑΑΑΑ!!!

«Δεν θέλω να σας ανησυχήσω αλλά στάζει αίμα από το γόνατο στο στρώμα» λέει ο νοσηλευόμενος που κάθεται στα δεξιά μου….ΤΙ!??! ΑΙΜΑ? Εεεε το έλεγα, γι’ αυτό το βαραλάκι δεν γεμίζει, γιατί στάξει όλο έξω…αχχχ, θα κολλήσω λοίμωξη, μαμά γρήγορα τη νοσηλεύτρια! Η καινούργια νοσηλεύτρια έρχεται και συμπληρώνει με γάζες το τραύμα «αύριο θα στο περιποιηθεί ο γιατρός, μη φοβάσαι είναι συνηθισμένο…» Εγώ όμως φοβάμαι…και το χειρότερο.. αρχίζω και γίνομαι γκρινιάρης…και έχω και μια πάπια να γεμίσω,… οοουυυφφ δουλειές!!!

Από το θάλαμο απομακρύνονται όλοι, τα φώτα σβήνουν…τα πράγματα είναι οριακά….πρέπει…πρέπει….ευτυχώς…τα καταφέρνω…ουάκ!

Τουλάχιστον η βραδύα είχε ενδιαφέρον…όμως έχω αρχίσει να κουράζομαι…τα μάτια μου κλείνουν…αφήστε με…και εσύ Μορφέα, έλα τύλιξε με απαλά….σε έχω ανάγκη….

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ

Κλαπ…

Κλαπ… Κλαπ…

Φωνές? Ήχοι? Τι συμβαίνει?

«Ελά Ανδρέα, έλα!!!»

Πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου…αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο…χρώματα….ναι χρώματα και πάλι…πράσινο, πορτοκαλί, γκρίζο και…μια…μια κοπέλα να φωνάζει: «Βαθιές ανάσες Γιώργο τώρα…μην ξεχνιέσαι!» Γυρνάω αργά το κεφάλι και βλέπω δεξιά μου άλλον ασθενή να προσπαθεί οριζοντιωμένος και αυτός…μάλλον έχουμε τελειώσει από το χειρουργείο σκέφτομαι και ναι…δεν είμαι στον παράδεισο…είμαι πίσω στη ζωή…

Η μελαχρινή κοπέλα επιστρέφει σε εμένα: «Πώς είσαι?», «νυστάζω» της λέω και ξανάκοιμάμαι…δεν θυμάμαι πόσες φορές το ξαναέζησα αυτό το ξύπνα-κοιμήσου…πρέπει να ήταν πολλές πάντως…Η μελαχρινή σιλουέτα επιστρέφει: «Πώς νιώθεις τώρα?»…Ω Θεέ μου…ξέχασα ότι υπάρχουν αισθήματα…και ναι, ναι…νιώθω κάτι…

«ΠΟΝΑΩ!» λέω βραχνά! Το δεξί γόνατο άρχισε τα παράπονα… «πονάς ε?, θα σε φτιάξω εγώ…» μετά από λίγο ή πολύ (αίσθηση του χρόνου δεν υπήρχε), έρχεται πίσω, με ένα ψαλίδι, σχίζει το βρακάκι μου, κάνει τις απωναξαραίτητες μετακινήσεις και μου κάνει ένεση…δεν είχα δύναμη να φωνάξω, να αντιδράσω, να ευχαριστήσω…ένα τίποτα….

Η ώρα περνάει και ο σοφέρ με παίρνει για να επιστρέψουμε…κέφι δεν υπάρχει, όρεξη δεν υπάρχει, νυστάζω και είμαι ελαφρώς μαστουρωμένος από τη νάρκωση που προηγήθηκε…στο δρόμο η μαμά μου με υποδέχεται με ένα φιλί, «όλα καλά», μου λέει…φτάνουμε στο θάλαμο…δεν…δεν έχω διάθεση…θέλω να κοιμηθώ ξανά αλλά δεν κάνει….οπότε….περιμένουμε απλά…ευτυχώς δεν πονώ…ακόμα…

«μίλησα με το γιατρό μόλις βγήκε, τελικά η βλάβη ήταν μεγαλύτερη, είχες ρίξη και έξω μηνίσκου…άργησες να ανανήψεις…αργότερα θα περάσει ο γιατρός να στα πει»…τα λόγια της μητέρας μου με ξύπνησαν…σοβαρότερη βλάβη? Λες να είχα και άλλα και να μην μου τα λέει? Και πόση ώρα τελικά έκανα χειρουργείο? Κοιτάζω το ρολόι του κινητού: 16:30…ωωωχχ!…5 ώρες ήμουν μέσα! 5 ώρες! Αχ, γονατάκι μου, τί σου κάναν….

Η αλήθεια είναι ότι δεν πονάω καθόλου και αυτό μου φαίνεται παράξενο...μάλλον μου έδωσαν ισχυρή δόση παυσίπονου…ή ίσως εγώ να αντέχω τον πόνο (αφού δεν πονάει η καρδιά….) …κοιτάζω δεξιά και βλέπω το βαρελάκι της παροχέτευσης, αυτό που διαμέσου ενός μικρό σωλήνα συγκεντρώνει το αίμα και τα λοιπά υγρά από το χειρουργημένο γόνατο…έχει λίγο γεμίσει και αυτό με ανακουφίζει…

Μια κάμερα εισβάλει στο χώρο…χεχεχε, ο θείος μου πιστός στο ραντεβού έρχεται να αποθανατίσει τις πρώτες μου στιγμές μετά το χειρουργείο…εκπλήσσεται και αυτός που δεν πονάω… «προφανώς σε έχουν μπαμπακώσει στο παυσίπονο, εσύ είσαι έτοιμος για καφέ!» φωνάζει χαμογελώντας. Όλοι είναι χαρούμενοι που δεν πονάω…βρε λες να την βγάλω έτσι?



Το κακό όταν δεν πονάς είναι ότι οι υπόλοιπες ανάγκες σου θεριεύουν και εντείνονται: : «Διψάω και πεινάω!!!» απαιτώ από τη νοσηλεύτρια «όχι…όχι, θα φας και θα πιεις μετά τις 21:00, τί θες, να αρχίσεις να ζαλίζεσαι σαν τον άλλο και να μην μπορούμε να σε συνεφέρουμε?» Υπακούω…τη Δήμητρα τη σέβομαι, είναι η μόνη που νοιάζεται τόσο πολύ. Βέβαια, στην εικόνα του κοτόπουλου που μόλις έχει έρθει από τη θεία μου και όντας 24 ώρες νηστικός αρχίζω να τρελαίνομαι αλλά υπομονή…

Ωραία λοιπόν…καθηλωμένος…ούτε να κοιμηθώ μπορώ ούτε να φάω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ τη νέα μου ζωή: στο κρεβάτι, χωρίς αυτονομία, με διάθεση να κάνω πράγματα αλλά με ένα σώμα που δεν ακολουθεί…θα αρχίσω να σέβομαι περισσότερο τους ανάπηρους ανθρώπους μου φαίνεται…τελικά αυτό το ταξίδι έχει να μου προσφέρει πολλά…

Το φαγητό έρχεται αλλά δεν μπορώ ακόμα να το φάω, βέβαια ξέρω τί περιέχει από προηγούμενους ασθενείς: σουπίτσα με κρέας, πουρές και κρέμα!!! Με την πείνα που έχω θα το καταβροχθίσω, μιαμ μιαμ!!!

Η Δήμητρα ξαναμπαίνει μέσα και μου φέρνει καινούργια καλούδια! Ορός, αντιφλεγμονώδες, παυσίπονη, αντιπηκτική ένεση στην κοιλιά…ααα ωραία πράματα! «Θα σου γίνουν ρουτίνα για τα επόμενα 24ώρα» μου λέει με ένα βλέμμα κατανόησης…καμιά φορά όσα δεν λένε τα λόγια, τα λένε τα μάτια…

Καθώς η νύχτα πέφτει, χιλιάδες σκέψεις για το άμεσο μέλλον μου με κατακλύζουν: πόση βλάβη τελικά είχε το πόδι, πόσο καιρό θα φοραώ τις βακτηρίες, τι θα γίνει μετά το εξιτήριο, πότε, πώς, πού…πρέπει να οργανωθώ…και πρέπει να το κάνω σύντομα πριν με πάρει από κάτω

«…μην ανησυχείς μωράκι…όλα θα πάνε καλά….»

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ

Δεν έχει πάει 7:00 και ένα θηλυκό χέρι με επαναφέρει στην πραγματικότητα…παρά τις συνθήκες ψύχους που επικρατούν λόγω του air condition, η θαλπωρή του χεριού είναι γνώριμη και εύκολα αναγνωρίσιμη. Μετά από πολλές ώρες ταξιδίου η μάνα ήρθε να μού συμπαρασταθεί…δεν την ήθελα…νομίζω πως η παρουσία της δεν βοήθα…εξάλλου τί να κάνει όταν θα είμαι στο χειρουργείο….ίσως αν γίνω γονιός να μπορώ να καταλάβω καλύτερα την επιθυμία της να είναι παρούσα σε αυτή την δύσκολη στιγμή της ζωής μου…και από την άλλη δεν μπορώ να της το στερήσω…

Νυστάζω…της λέω ότι θέλω να κοιμηθώ και άλλο…το σέβεται….ξυπνάω μετά από λίγο…πεινάω αλλά το κυριότερο…διψάω….γμτ…όλα τώρα!?!?!?

Οι ώρες περνούν γρήγορα…λίγο τα τηλέφωνα, λίγο η κουβεντούλα….και σκέψεις…πολλές σκέψεις για το μελλον….

Την ανησυχητική ηρεμία έρχεται να σπάσει ένα βλέμμα που μάλλον θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή….κρατεί στο χέρι της μια πρασινωπή στολή… «ετοιμάσου» μου λέει και μου δίνει τη see-through στολή και το αντίστοιχο βρακάκι…..μα ετοιμαζόμουν ένα μήνα τώρα…όχι, νιώθω πιο έτοιμος από ποτέ!!!

Πηγαίνω στην τουαλέτα και αλλάζω…δεν το πιστεύω…σε λίγο μπαίνω χειρουργείο! Το φορείο με περιμένει ήδη…κάθομαι αναπαυτικά και ξεκινάμε…όμως ανακλαστικά νιώθω ότι είμαι στην παιδική χαρά και πάμε βόλτα…χαμογελάω σε όποιον βρω ενώ αυτοί μου λένε καλή τύχη και ότι όλα θα πάνε καλά…καλά μιλάμε για κέφι! ούτε η μάνα μου το πίστευε…αφού αργότερα με ρώτησε «γιατί ήσουν χαρούμενος?»… «γιατί…χρειαζόμουν την αλλαγή…» είπα σε μια στιγμή μοναδικής ειλικρίνειας απέναντί της…

Ανεβαίνουμε το ασανσέρ που είναι αποκλειστικά για τα χειρουργεία και όχι για τον υπόλοιπο κόσμο…αχ, πάντα ήθελα τέτοιες πολυτέλειες…η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες μέρες είχα πάει να τα δω αλλά μια μεταλλική πόρτα μου έφραζε το δρόμο προς τη γνώση…τώρα η πόρτα είναι ανοιχτή...η μαμά με αφήνει με ένα φιλί…τελικά νομίζω πως με το κέφι μου εγώ δίνω κουράγιο σε αυτή παρά εκείνη σε εμένα… μα τότε για ποιο λόγο ήρθε???….nevermind, baby here I come!

Το κέφι συνεχίζετε αμείωτο, «πότε θα πάμε για τοπογραφικά?» λέω στον σοφέρ μου…. «Έτσι όπως είμαι θα αργήσουμε» μου λέει και γελά! Φτάνουμε…κάνω δυναμικό ντου στο χειρουργείο. Κόσμος…πολύ κόσμος…τί θέλουν όλοι αυτοί εδώ?…. «γεια σας λοιπόν, έμαθα με περιμένατε» λέω χαρούμενα! Αντιλαμβάνομαι μια ωραία μεγάλη οθόνη LCD και δυο τεράστια «μάτια» τα οποία αναφωνώ πάνω στο κέφι μου. «Ναι, ναι…» μου λένε και αρχίζουν…ο ένας μου πιάνει το χέρι και μου βάζει τον φλεβοκαθετήρα….κάτι αρχίζω να νιώθω να κυλάει μέσα μου και είναι η πρώτη φορά που κάπως φοβάμαι… «ααα, να το…το νιώθω το ηρεμιστικό…σιελόρροια και δυνατοί ήχοι έρχονται…τα ΄μαθα, τα ‘μαθα πριν έρθω εδώ εγώ, τι νομίζατε…»… «σιγά…» μου αποκρίνεται ο αναισθησιολόγος…πράγματι, τα νιώθω όλα κρυστάλλινα…τι γίνεται??? «θέλω αν κάτι δεν πάει καλά να της πείτε ότι….», «είσαι σπάνιο πουλί εσύ» μου λέει μια κοπέλα εκεί…είμαι παναθεμά με!! Πιάνουμε κουβεντούλα με τα παιδιά…από πού είστε και τα λοιπά…μήπως δεν με πιάνει εμένα η νάρκωση?...μια εικόνα γνώριμη μπαίνει μέσα… «αχα, φωνάζω, να και ο γιατρός μου!»…χαμογελαστός όπως πάντα….τί ωραία εικόνα για να φύγεις το ανθρώπινο χαμόγελο…και όλα μαυρίζουν…

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Η ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ

Ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού και έσω μηνίσκου…μετά από δύο μαγνητικές και τρεις ορθοπεδικούς το πόρισμα είναι σαφές…ε και? Εντάξει, 6 μήνες είναι αυτοί όμως το τελευταίο διάστημα είχε καλά ριζώσει μέσα μου η ιδέα πως για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας υπάρχει η θετική πλευρά ….θα διαβάσω λοιπόν λίγα ισπανικά….θα ασχοληθώ με η δουλίτσα μου…βέβαια σε αυτό συνέβαλε και ο ένας μήνας που μεσολάβησε από το χτύπημα μέχρι την τελική αρθροπλαστική επέμβαση…τελικά ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος…

«Δεν θα φας μετά τις 16:00 τίποτα!» ωχ….αρχίζω να μην συμπαθώ την νοσηλεύτρια…αυτή είναι λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση. Ευτυχώς, είχα χτυπήσει πριν κάτι τυροπιτουλες και ένιωθα χορτάτος, θα φάω και το μεσημεριανό μου, βασιλιάς! για κακή μου τύχη το μενού είχε κόφτο μακαρονάκι με χταποδακι… «κρίμα στο χταπόδι να χαραμίζετε έτσι!» είχε πει πριν κάνα μήνα ένας και σκεπτόμουν πόσο δίκιο είχε τελικά….μπλιάξ φαγητό! Έφαγα λίγο σαλατουλα ενώ σκεφτόμουν ότι θα ξαναφάω….σουπίτσα σε 24 ώρες…πολλές ρε γαμώτο!!!

16:00 έρχεται το πρώτο σοκ! Καθώς βλέπω τα νοσηλεύτρια να εισέρχεται στο territory μου σκέπτομαι ότι ως εδώ ήταν τα δίφραγκα…. «και γρήγορα πριν ζεσταθεί» μου λέει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ενώ μου παραδίδει το δωράκι μου σε ασημένιο περιτύλιγμα….μα καλά…τόσο σημαντικό είναι πια να μην έχει τίποτα το σώμα μου στο χειρουργείο? Ουφ, μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει σκέπτομαι και κατευθύνομαι στην τουαλέτα….μετά από μια εμπειρία που δεν θα ήθελα να ξανανιώσω (τι τυχερός που δεν είμαι δυσκοίλιος!!!) αρχίζω απλά…να χάνω βάρος…τι ήταν και αυτό!

Μετά από αυτά βουρ στον αναισθησιολόγο.. «καλά» μου λέει, «ολική, μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά…νέος είσαι, δεν καπνίζεις…» η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα την επισκληριδιο…και την αναισθησιολόγο τη συμπάθησα…λιτή και απέριττη...

Να σου γιατρός μετά…τελευταίες λεπτομέρειες…. «θα βάλουμε βίδες PLLA απορροφήσιμες…ναι, υπάρχει πιθανότητα για λοίμωξη (βλέπετε στο μεσοδιάστημα είχα σηκώσει όλο το ιντερνέτ!) αλλά επειδή γίνεται ορθοσκοπικά έχει πολύ νερό και ελαχιστοποιούμε έτσι τις πιθανότητες…» βρε μια ψυχή που είναι να βγει… δώσε μου μόνο την χαρά να αρχίσω να μετρώ αντίστροφα προς τη φυσιολογική ζωή και κάνε μου χειρουργείο 5 ώρες!

Εν τω μεταξύ, έχει έρθει και ο θείος μου να με δει, έχει κάνει το ίδιο χειρουργείο και μου λέει…. «Πόνος πολύς μετά αγόρι μου»…λέω μέσα μου…. «πιο πολύ η καρδία πονάει θειε… από τα καμώματα της ψυχής…». Βγάζει τη μικροκάμερα και μου τραβάει το βίντεο… «συ το ζήτησες…» ναι, ήθελα να με θυμάμαι…με χαιρετά σα να μου λέει ότι ποτέ δεν θα είναι ξανά το ίδιο…ρε λες?

Στις 20:00 η, πλέον, ασυμπαθής (όπως και το ασόβαρος…) νοσηλεύτρια επιστρέφει για να με ….αποτελειώσει: δεύτερο dulcolax και δώρο bonus ξυραφάκι ξηρού ξυρίσματος για την ευαίσθητη περιοχή…η περιοχή που θα εγχειριστεί δηλαδή περίεργοι!…άσε λέω, πρώτα το ξύρισμα γιατί αλλιώς το σώμα μου θα γίνει καμβάς στα χέρια του μελλοντικού Πικάσο με πινέλο το ξυράφι και μπογιά το αιματάκι μου….εντωμεταξύ χω αρχίσει να πεινώ….το ξύρισμα πήγε καλά…ποοολύ τρίχα και μια sexy γάμπα να φιγουράρει προκλητικά….καλά, το dulcolax…άστα…..

Καθώς ο ήλιος δίνει τη θέση του χαμογελώντας στη νύχτα σκέφτομαι περπατώντας
στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου πως αυτή είναι η τελευταία φορά που θα είναι ο εαυτός μου έτσι…από αύριο μια καινούργια ζωή με ένα αυτομόσχευμα hamstring ξεκινά για το δεξί μου πόδι….και ναι έχω μια αγωνιά, να είναι καλοδεχούμενο…χυμός πορτοκαλί (υγρά επιτρέπονται μέχρι τα μεσάνυχτα) και κινητό…και πάρλα….όμως δεν μιλάω με το μυαλό μου εκεί…ταξιδεύω κοιτάζοντας τον ουρανό…όλα θα πάνε καλά…

κάνω μπανάκι με κρύο νερό (ξενερα…) και ξυρίζομαι…τελικά είμαι σαν να μπαίνω για χειρουργείο...

Το βράδυ με βρίσκει να κοιτάω το τυχερό μου αστέρι….κάπου εκεί κατοικεί ο έρωτας…