Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ

Κλαπ…

Κλαπ… Κλαπ…

Φωνές? Ήχοι? Τι συμβαίνει?

«Ελά Ανδρέα, έλα!!!»

Πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου…αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο…χρώματα….ναι χρώματα και πάλι…πράσινο, πορτοκαλί, γκρίζο και…μια…μια κοπέλα να φωνάζει: «Βαθιές ανάσες Γιώργο τώρα…μην ξεχνιέσαι!» Γυρνάω αργά το κεφάλι και βλέπω δεξιά μου άλλον ασθενή να προσπαθεί οριζοντιωμένος και αυτός…μάλλον έχουμε τελειώσει από το χειρουργείο σκέφτομαι και ναι…δεν είμαι στον παράδεισο…είμαι πίσω στη ζωή…

Η μελαχρινή κοπέλα επιστρέφει σε εμένα: «Πώς είσαι?», «νυστάζω» της λέω και ξανάκοιμάμαι…δεν θυμάμαι πόσες φορές το ξαναέζησα αυτό το ξύπνα-κοιμήσου…πρέπει να ήταν πολλές πάντως…Η μελαχρινή σιλουέτα επιστρέφει: «Πώς νιώθεις τώρα?»…Ω Θεέ μου…ξέχασα ότι υπάρχουν αισθήματα…και ναι, ναι…νιώθω κάτι…

«ΠΟΝΑΩ!» λέω βραχνά! Το δεξί γόνατο άρχισε τα παράπονα… «πονάς ε?, θα σε φτιάξω εγώ…» μετά από λίγο ή πολύ (αίσθηση του χρόνου δεν υπήρχε), έρχεται πίσω, με ένα ψαλίδι, σχίζει το βρακάκι μου, κάνει τις απωναξαραίτητες μετακινήσεις και μου κάνει ένεση…δεν είχα δύναμη να φωνάξω, να αντιδράσω, να ευχαριστήσω…ένα τίποτα….

Η ώρα περνάει και ο σοφέρ με παίρνει για να επιστρέψουμε…κέφι δεν υπάρχει, όρεξη δεν υπάρχει, νυστάζω και είμαι ελαφρώς μαστουρωμένος από τη νάρκωση που προηγήθηκε…στο δρόμο η μαμά μου με υποδέχεται με ένα φιλί, «όλα καλά», μου λέει…φτάνουμε στο θάλαμο…δεν…δεν έχω διάθεση…θέλω να κοιμηθώ ξανά αλλά δεν κάνει….οπότε….περιμένουμε απλά…ευτυχώς δεν πονώ…ακόμα…

«μίλησα με το γιατρό μόλις βγήκε, τελικά η βλάβη ήταν μεγαλύτερη, είχες ρίξη και έξω μηνίσκου…άργησες να ανανήψεις…αργότερα θα περάσει ο γιατρός να στα πει»…τα λόγια της μητέρας μου με ξύπνησαν…σοβαρότερη βλάβη? Λες να είχα και άλλα και να μην μου τα λέει? Και πόση ώρα τελικά έκανα χειρουργείο? Κοιτάζω το ρολόι του κινητού: 16:30…ωωωχχ!…5 ώρες ήμουν μέσα! 5 ώρες! Αχ, γονατάκι μου, τί σου κάναν….

Η αλήθεια είναι ότι δεν πονάω καθόλου και αυτό μου φαίνεται παράξενο...μάλλον μου έδωσαν ισχυρή δόση παυσίπονου…ή ίσως εγώ να αντέχω τον πόνο (αφού δεν πονάει η καρδιά….) …κοιτάζω δεξιά και βλέπω το βαρελάκι της παροχέτευσης, αυτό που διαμέσου ενός μικρό σωλήνα συγκεντρώνει το αίμα και τα λοιπά υγρά από το χειρουργημένο γόνατο…έχει λίγο γεμίσει και αυτό με ανακουφίζει…

Μια κάμερα εισβάλει στο χώρο…χεχεχε, ο θείος μου πιστός στο ραντεβού έρχεται να αποθανατίσει τις πρώτες μου στιγμές μετά το χειρουργείο…εκπλήσσεται και αυτός που δεν πονάω… «προφανώς σε έχουν μπαμπακώσει στο παυσίπονο, εσύ είσαι έτοιμος για καφέ!» φωνάζει χαμογελώντας. Όλοι είναι χαρούμενοι που δεν πονάω…βρε λες να την βγάλω έτσι?



Το κακό όταν δεν πονάς είναι ότι οι υπόλοιπες ανάγκες σου θεριεύουν και εντείνονται: : «Διψάω και πεινάω!!!» απαιτώ από τη νοσηλεύτρια «όχι…όχι, θα φας και θα πιεις μετά τις 21:00, τί θες, να αρχίσεις να ζαλίζεσαι σαν τον άλλο και να μην μπορούμε να σε συνεφέρουμε?» Υπακούω…τη Δήμητρα τη σέβομαι, είναι η μόνη που νοιάζεται τόσο πολύ. Βέβαια, στην εικόνα του κοτόπουλου που μόλις έχει έρθει από τη θεία μου και όντας 24 ώρες νηστικός αρχίζω να τρελαίνομαι αλλά υπομονή…

Ωραία λοιπόν…καθηλωμένος…ούτε να κοιμηθώ μπορώ ούτε να φάω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ τη νέα μου ζωή: στο κρεβάτι, χωρίς αυτονομία, με διάθεση να κάνω πράγματα αλλά με ένα σώμα που δεν ακολουθεί…θα αρχίσω να σέβομαι περισσότερο τους ανάπηρους ανθρώπους μου φαίνεται…τελικά αυτό το ταξίδι έχει να μου προσφέρει πολλά…

Το φαγητό έρχεται αλλά δεν μπορώ ακόμα να το φάω, βέβαια ξέρω τί περιέχει από προηγούμενους ασθενείς: σουπίτσα με κρέας, πουρές και κρέμα!!! Με την πείνα που έχω θα το καταβροχθίσω, μιαμ μιαμ!!!

Η Δήμητρα ξαναμπαίνει μέσα και μου φέρνει καινούργια καλούδια! Ορός, αντιφλεγμονώδες, παυσίπονη, αντιπηκτική ένεση στην κοιλιά…ααα ωραία πράματα! «Θα σου γίνουν ρουτίνα για τα επόμενα 24ώρα» μου λέει με ένα βλέμμα κατανόησης…καμιά φορά όσα δεν λένε τα λόγια, τα λένε τα μάτια…

Καθώς η νύχτα πέφτει, χιλιάδες σκέψεις για το άμεσο μέλλον μου με κατακλύζουν: πόση βλάβη τελικά είχε το πόδι, πόσο καιρό θα φοραώ τις βακτηρίες, τι θα γίνει μετά το εξιτήριο, πότε, πώς, πού…πρέπει να οργανωθώ…και πρέπει να το κάνω σύντομα πριν με πάρει από κάτω

«…μην ανησυχείς μωράκι…όλα θα πάνε καλά….»

1 σχόλιο:

  1. μ αρεσει πολυ ο τροπος που τα περιγραφεις, κ οπως τα βλεπεις μερικα πραγματα....

    ειμαι κ εγω μετα απο χειρουργειο....ριξη προσθιου χιαστου ειμαι στην 48η μερα ...κ ειμαι στις φυσικοθεραπειες....(λιγος πονος αλλα αντεχεται)

    εσυ πως εισαι?

    Εφη

    ΑπάντησηΔιαγραφή