Η ΠΡΩΤΗ ΒΡΑΔΥΑ

Ούτε οι Άγγλοι δεν είναι τόσο τυπικοί! 21:00 ΑΚΡΙΒΩΣ πίνω νεράκι και ο δίσκος με το κρύο φαγητό έρχεται μπροστά μου…αχ, επιτέλους θα φάω! Κόβω ένα κομμάτι κρέας, ζουμάκι και λίγο ρυζάκι….και….

Όχι…δεν είναι δυνατόν!!! Θέε μου, γιατί?!?!? Δεν έχω ξαναφάει πιο άνοστο πράγμα στη ζωή μου! Μα καλά, λίγο αλατάκι?? λίγη γεύση??? τίποτα?? Πώ, πώ τί σοκ είναι αυτό…α, ρε θεία με τα κοτόπουλα σου! Πεινάω όμως, δε βαριέσαι ο πουρές θα είναι πιο νόστιμος….δεύτερο σοκ! …μάλλον τον έχουν κάνει με νερό…ααα, μού φαίνεται κάποιος πρέπει να κατέβει στα μαγειρεία και να βάλει μια τάξη εκεί!!! Ά ρε Μποτρίνι που σας χρειάζεται!! Εντάξει, η κρέμα την πάλευε αλλά μετά τα προηγούμενα τί να λέει….λίγη κανέλλα να είχε τουλάχιστον….και ας ήταν και πικρή…απλά να έδινε λίγο νόημα στο φαγητό…

Προσπαθώ να ξεχάσω την απογοήτευση του φαγητού…άντε, αύριο το πρωί ίσως να έχει κασεράκι να φάμε. «Δήμητρα, μήπως μπορώ να φάω τυρόπιτα αύριο»? την ρωτάω με αγωνία για να κοροϊδέψω την πείνα μου, να της δώσω μια ελπίδα ικανοποίησης… «αν αύριο το πρωινό σου έχει αυγό ναι!» α, καλά… πρέπει να περιμένω ως αύριο… η νοσηλεύτρια ξαναμπαίνει….κρατάει μια πάπια στο χέρι: «μέχρι, τις 22:00 – 23:00… αλλιώς καθετήρα»!

Στο άκουσμα της λέξης τραντάζομαι…ακόμα δεν ησύχασα από το σοκ του άνοστου φαγητού…τώρα και αυτό? Αυτά τα πράματα θέλουν τη ρέγουλά τους, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με πίεση!!! Αχ…τι μού κάνετε!

Προσπαθώντας να συγκεντρωθώ, να σου και ο γιατρός! Καλά…αν τριτώσει το κακό με τα λόγια του, θα ευχόμουνα να πονούσα, τουλάχιστον να μην είχα τη δύναμη να με νοιάζουν όλα αυτά! «Καλά πήγαμε, ήσουν συνεργάσιμος…είχες τρέμουλο και ρίγη, συμβαίνει… αύριο θα σου αλλάξω τον επίδεσμο, θα κάνεις και αυτήν την ισομετρική ασκησούλα για εκγύμναση…θα τα πούμε και αύριο»…τον ακούω καθησυχαστικό…μήπως δεν θέλει να μου χαλάσει τη διάθεση…?

Όλα γύρω μου γυρίζουν πλέον: έχω κάτι σοβαρότερο? Γιατί δεν είπε κάτι για το μηνίσκο? Τι δεν μου λένε? Θα έχει αύριο αυγό το πρωινό? Καθετήρας?? ΑΑΑΑΑ!!!

«Δεν θέλω να σας ανησυχήσω αλλά στάζει αίμα από το γόνατο στο στρώμα» λέει ο νοσηλευόμενος που κάθεται στα δεξιά μου….ΤΙ!??! ΑΙΜΑ? Εεεε το έλεγα, γι’ αυτό το βαραλάκι δεν γεμίζει, γιατί στάξει όλο έξω…αχχχ, θα κολλήσω λοίμωξη, μαμά γρήγορα τη νοσηλεύτρια! Η καινούργια νοσηλεύτρια έρχεται και συμπληρώνει με γάζες το τραύμα «αύριο θα στο περιποιηθεί ο γιατρός, μη φοβάσαι είναι συνηθισμένο…» Εγώ όμως φοβάμαι…και το χειρότερο.. αρχίζω και γίνομαι γκρινιάρης…και έχω και μια πάπια να γεμίσω,… οοουυυφφ δουλειές!!!

Από το θάλαμο απομακρύνονται όλοι, τα φώτα σβήνουν…τα πράγματα είναι οριακά….πρέπει…πρέπει….ευτυχώς…τα καταφέρνω…ουάκ!

Τουλάχιστον η βραδύα είχε ενδιαφέρον…όμως έχω αρχίσει να κουράζομαι…τα μάτια μου κλείνουν…αφήστε με…και εσύ Μορφέα, έλα τύλιξε με απαλά….σε έχω ανάγκη….