ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

Ο πόνος τελικά συνηθίζεται…λίγο τα παυσίπονα…λίγο τα πράγματα που σε κάνουν να ξεχνιέσαι, λίγο η αγάπη των οικείων σου, σε κάνουν να τον αντιμετωπίζεις….όχι ότι δεν πονούσα τις μέρες στο νοσοκομείο…κάθε άλλο…θυμάμαι την τρίτη βραδιά είχα πάλι πόνους και δεν μπορούσα να κοιμηθώ…σίγουρα όμως ο πόνος που ένιωσα το πρώτο βράδυ δεν επαναλήφθηκε…σε σημείο που να λέω φτηνά τη γλύτωσα…
Τα πρωινά ήταν ξενέρωτα….είχα μια περίεργη ενόχληση από την ακινησία στο πόδι…όπως πριν από την εγχείρηση… σχεδόν μουδιασμένο…σίγουρα με το knee bracer κλειδωμένο στις 0 μοίρες συνεχώς τέτοια συναισθήματα ήταν αναμενόμενα…
Επίσης ξενέρωμα ήταν η μόνιμη ζάλη που ένιωθα…άλλοι την απέδιδαν στη νάρκωση…άλλοι στο κλιματιστικό…με ενοχλούσε πάντως και δεν με άφηνε να νιώθω καλύτερα…η θολούρα αυτή έφυγε μετά από 3 μέρες και –ευτυχώς- δεν επέστρεψε ξανά…
Θυμάμαι το πρώτο πρωί που ήρθαν οι γιατροί και μου ζήτησαν να σηκώσω ψηλά το πόδι… «μα δεν ξέρω αν μπορώ, δεν το νιώθω το πόδι, είναι βαρύ…» αποκρίθηκα με φόβο… «βαλε ρε δύναμη και σήκωσε το ψηλά!»…προσπάθησα να συγκεντρωθώ…έλα…έλα…μπορείς….και….ναι!!! …σιγά σιγά το πόδι άρχισε να σηκώνεται σα νικητής στον ουρανό…ένα αυθόρμητο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη μου…η πρώτη μου νίκη σε έναν πολύμηνο αγώνα, τί ανακούφιση…και τί χαρά!!!
Ευτυχώς το 1ο πρωινό μου είχε αυγό! Τί ευτυχία και αυτή, επιτέλους γεύσεις στο στόμα…κασέρι….χυμός πορτοκάλι….thank you God, I am back to reality!
Και αφού επέστρεψα στην πραγματικότητα, επιστροφή στις συνήθειές μου…λοιπόν….ναι, χρειάζομαι φραπεδάκι! Ω ναι…δεν μπορώ να μετακινηθώ …ας είναι καλά η μαμά (και τις επόμενες μέρες οι φίλοι)…μάλιστα ήρθαν μαζί με τον καφέ και οι πολυπόθητες τυρόπιτες!!!!….heaven….i am in heaven…. «αχ…τα τοστακια με τυρί θα αργήσουν» σκεφτόμουν….όμως ξέρω ότι θα έρθουν!!!
Αφού έφαγα και πήρα δυνάμεις αποφάσισα για πρώτη φορά να πάω τουαλέτα με τις πατερίτσες…καλά, όχι ακριβώς πρώτη αφού πριν την εγχείρηση έκανα προπόνηση με τις πατερίτσες να δω πώς θα πηγαίνω…μπορώ να πω ότι δεν ήταν μια ευχάριστη εμπειρία…μια αρχική ζαλάδα όταν επανέρχεσαι όρθιος καθώς και ένα μελάνιασμα στο πόδι ενώ περπατάς συνοδευόμενο από πόνο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας….όμως σε κάθε κατάσταση της ζωής μας πρέπει να βρίσκουμε τα θετικά…και η μερική αυτονομία που σου παρέχουν οι πατερίτσες σε κάνουν να νιώθεις ότι μπορείς, ακόμα και χειρουργημένος, να κάνεις κάποια πράγματα….
Τις επόμενες μέρες ξεθάρρεψα και έκανα και μικρές βόλτες στους διαδρόμους…έτσι για να μην πιάνομαι…στην κλινική είχε ένα μικρό μπαλκονάκι και το σούρουπο που δεν το χτυπούσε ο ήλιος καθόμουν εκεί σε μια καρέκλα (έβαζα την μια πατερίτσα ως στήριγμα για να είναι το μπαταρισμένο πόδι πάντα οριζοντιωμένο)…αυτή ήταν η επαφή μου με τον έξω κόσμο…δεν ένιωθα απαραίτητα άσχημα…ήξερα πολύ καλά ότι θα επανέλθω…και μόνο που δεν μύριζα κλεισούρα, μού έφτιαχνε τη διάθεση!
Τη διάθεση μού έφτιαχνε επίσης και ένας καινούργιος φίλος που απέχτησα. Την επόμενη μέρα από την εγχείριση άλλαξα θάλαμο και στον καινούργιο υπήρχαν περιστέρια…κάθε πρωί κρατούσα λίγο από το ψωμί του πρωινού, το έκανα τρίμματα και τάιζα ένα περιστέρι που ερχόταν στο περβάζι…τώρα καταριέμαι εκείνες τις στιγμές που δεν είχα μια φωτογραφική να τις αποθανατίσω…δε βαριέσαι, υπάρχουν καλά αποτυπωμένες στον εγκέφαλο μου…και στην καρδιά μου…
Προς το τέλος της νοσηλείας μου σήκωσα και λίγο πυρετό…μέχρι 37,4…με ενημέρωσαν ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό αν και εγώ είχα λίγο τρομάξει στην αρχή…η αλήθεια είναι ότι δεν έμαθα ποτέ πότε αυτά τα δέκατα έπαψαν να υπάρχουν…απλά σταμάτησα να βάζω θερμόμετρο….καμιά φορά έτσι είναι καλύτερα…ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα είναι να μην του δίνεις δικαιώματα…
Από τα πολύ θετικά πράγματα στο νοσοκομείο ήταν οι επισκέψεις που δεχόμουν…ένιωθα ότι υπάρχουν άνθρωποι δικοί μου που με νοιάζονται… μου έφερναν φαγητό, είδη πρώτης ανάγκης και με βοηθούσαν σε μικρομετακινήσεις πραγμάτων…πράγμα τόσο απλό αλλά σας διαβεβαιώνω πολύ πολύ σημαντικό για έναν χειρουργημένο ασθενή… αν έχετε φίλους στο νοσοκομείο, να πηγαίνετε να τους βλέπετε…20-30 λεπτά είναι αρκετά για να τους κάνετε να ξεχαστούν λίγο.. αρκεί να μην τους θυμίζετε την κατάσταση στην οποία βρίσκονται! Αν δεν μπορείτε να πάτε, να τους μιλάτε στο τηλέφωνο…βοηθάει και αυτό πολύ!
Κοντά μου επίσης είχα εκείνες τις μέρες τον θεράπων ιατρό μου. Χαμογελαστός και πρόθυμος να μου εξηγήσει τα πάντα. Την πρώτη φορά, αφού αλλάξαμε τον επίδεσμο (αίμα…ναι…πολύ αίμα…), μου αφαίρεσε το σωληνάκι (ευτυχώς, δεν πόνεσα καθόλου!) και μετά άρχισε να μου τα λέει: « ο έξω μηνίσκος είχε σοβαρή βλάβη που δε φάνηκε στην μαγνητική, αφαιρέσαμε ένα μεγάλο του τμήμα…θα είσαι καλά… ίσως κάποια αρθρίτιδα στο μέλλον και πιο νωρίς από το φυσιολογικό σου. Γάζες θα αλλάζεις κάθε 3 μέρες, στις 15 θα βγάλεις τα ράμματα και θα μπορείς να κάνεις μπάνιο εκεί. Θέλω κάθε 2 ώρες να κάνεις την ισομετρική άσκηση που σου έδειξα και ψαλιδάκια…θα βάζεις πάγο…για 1 μήνα δεν θα ασκήσεις φόρτιση στο πόδι…τις πατερίτσες θα τις εγκαταλείψεις στους 2 μήνες….σιγά σιγά θα αρχίσουμε τα πιο δυναμικά…λίγο ποδήλατο, κολύμπι….πλήρης αποκατάσταση θα έχεις περίπου στους 6 μήνες»…η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμα αποκατάστασης μου ήταν πάνω κάτω γνωστό από φίλους…Τον γιατρό μου τον είδα άλλη μια φορά, μου έδωσε το τηλ. και αφού τον ευχαρίστησα, δώσαμε ραντεβού να τα ξαναπούμε μετά από μερικές εβδομάδες.
Με σταυρόλεξα και σουντόκο, κουβέντες με φίλους, ασθενείς, νοσηλευτές και αγνώστους, με τηλεόραση, διάβασμα και μεσημεριανή σιέστα, με βόλτες για πάγο, τουαλέτα ή και χαβαλέ, με σκέψεις, με διαλλείματα για ορούς, αντιπηκτικές, παυσίπονες…με με με…οι ημέρες στο νοσοκομείο πέρασαν όμορφα, μάλλον καλύτερα από ότι περίμενα…η επιστροφή στο σπίτι μου ήταν κοντά και μια νέα πρόκληση προσαρμογής ένιωθα να με πλησιάζει ειρωνικά…