Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

ΕΞΟΔΟΣ!

Δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε! Τα ψαλιδάκια τα λατρεύω, νιώθω ότι το πόδι μου δεν είναι νεκρό, δεν είναι μουδιασμένο αλλά ανταποκρίνεται στα καλέσματα του εγκεφάλου μου! Και έχω ανάγκη από έναν γέρο τετρακέφαλο για να στηρίζεται το πόδι μου σωστά…η αλήθεια είναι πως αν το ξαναέκανα θα φρόντιζα να τον έχω γυμνάσει περισσότερο πριν την εγχείρηση…

Τελευταίο πρωινό σήμερα στο νοσοκομείο και νιώθω κάπως…ένας κύκλος κλείνει και ένας νέος, μεγαλύτερος ανοίγει…πιο απαιτητικός αλλά και πιο δραστήριος! Αποφασίζω να γίνω δραστήριος…κατεβαίνω με τις πατερίτσες μου στο υπόγειο, κάνω τις απαραίτητες επισκέψεις μου, παίρνω καφεδάκι μόνος μου (ναι, ναι!), ωραία πράγματα! Νιώθω ήδη καλά, περιμένω επισκέψεις εξάλλου και έχω προετοιμαστεί. Μάλιστα, την προηγούμενη ξυρίστηκα κιόλας αν και κουράστηκα πολύ στην ορθοστασία, επίσης πλύθηκα για πρώτη φορά υποτυπωδώς και σκεφτόμουν ότι σίγουρα μα σίγουρα χρειάζομαι ένα καλό μπάνιο!

Κατά την επιστροφή στον 1ο όροφο 3γνωριμες φατσουλες σηματοδοτούν την επιστροφή μου στον κόσμο. Η οικογένεια μου ήρθε να με πάρει να πάμε σπίτι!!! ΟΚ, η μαμά με είχε δει, ήξερε πως ήμουν…η αδερφή μου είναι από την φύση της χύμα οπότε δεν στεναχωρήθηκε…όμως το βλέμμα του πατέρα μου, παρόλη την προσπάθεια που έκανε, τον πρόδωσε αμέσως…ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα και εγώ άσχημα μετά την εγχείρηση, μάλλον γιατί είδα την στενοχώρια ζωγραφισμένη σε ένα οικείο πρόσωπο…

Είναι σίγουρα το πρωινό με τις περισσότερες μετακινήσεις μετά την επέμβαση…ίσως θέλω να δείξω στους ίδιους ότι είμαι κινητικός και να νιώθουν καλά, να μην μου συμπεριφέρονται σαν ανάπηρο πολέμου…αν και δεν πονώ (πολύ), η κίνηση με τις πατερίτσες προδίδει την αδυναμία μου…έχω ξεσυνηθίσει από το συνεχόμενο καθισιό και κουράζομαι εύκολα….όμως θα επανέλθω, στο σπίτι θα μετακινούμαι τακτικά και θα ξαναέρθω σε φόρμα!

Πηγαίνω στους γιατρούς για αλλαγή γαζών. Ο γιατρός σκίζει με το ψαλίδι τις γάζες …et voila! Ένα μελανιασμένο γόνατο εισβάλει αιφνιδιαστικά στο οπτικό μου πεδίο και μου κόβει τον τσαμπουκά μονομιάς! Παναγία μου, γιατί τούτο μελάνιασε??? Αχχχ, νάτο, νάτο…θα την κολλήσω εγώ τη λοίμωξη! Ο γιατρός απαθής μου βάζει καινούργιες γάζες με betadin ενώ με καθησυχάζει ότι όλα είναι καλά… «βρε, σίγουρα?» αναρωτιέμαι από μέσα μου… Το φιλαράκι μου έχει έρθει και αυτός μέσα για αλλαγή γαζών (κάναμε την ίδια μέρα χειρουργείο) και αυτουνου το πόδι είναι μια χαρά…αλλά έχει ένα σουνετ από τη μια άκρη του γονάτου ως την άλλη….η δική μου τομή είναι μικρούλα…

Πίσω στο θάλαμο οι ετοιμασίες καλά κρατούν, τα πράγματα μου έχουν ήδη μαζευτεί και η νοσηλεύτρια κάνει ντου (για τελευταια φορά!)

«Λοιπόν παλικάρια, ώρα να την κάνετε!»…με πιάνει το χαβαλεδιαρικο μου εμένα… «κοιτάξτε, εγώ θα φύγω αλλά θέλω να μου ζητήσετε με ένα συγκεκριμένο τρόπο…» ζήτω χαμογελώντας…το συνθηματικό έχει δοθεί και μονομιάς μου ανταπαντάει: «ε τότε…ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΚΥΡΙΕ, ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ!» Ανάμεσα σε επευφημίες και χειροκροτήματα αποχωρώ από το σπίτι του big brother.. μέχρι και το περιστεράκι μου ήταν εκεί και με αποχαιρετούσε!

Κατεβαίνουμε στο χώρο του εξιτηρίου, παίρνουμε την χαρτουρα μας, τα συνταγογραφόμενα φαρμακακια μας και κάνουμε έξοδο προς τη ζωή! Αχχχ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου