Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Η ΠΡΩΤΗ ΒΡΑΔΥΑ (THE REAL THING)

Το νιώθω… ω ναι…αρχίζει….σιγά σιγά η επήρεια του παυσίπονου εξασθενεί και αρχίζει να δίνει την θέση της σε κάτι αρνητικά γνώριμο….τον πόνο…κοντεύει 2:00 τη νύχτα και εγώ δεν έχω κοιμηθεί…ο πόνος έχει έρθει κοντά στο κρεβάτι μου να μου κάνει παρέα…κακέ φίλε…ώρα που βρήκες να έρθεις...καλά δεν καθόσουνα στα αυγά σου?

Τελικά τώρα αρχίζω να συμπαθώ εκείνη τη νοσοκόμα στην ανάνηψη…μπορεί να ήταν λίγο «τολμηρή» αλλά το παυσίπονο που μου έδωσε με έστειλε στον παράδεισο…μέχρι τώρα…

Καθώς τα λεπτά περνούν αρχίζω να περνάω από το στάδιο της ανοχής στο στάδιο της έκρηξης…ω ναι…πονάω για τα καλά πλέον…κοιτάζω στο βάθος…η μητέρα μου κοιμάται (μα γιατί ήρθε τελικά???)…ευτυχώς…έχω το buzzer! Μετά από λίγο έρχεται η νοσηλεύτρια «Πονάω, θα ήθελα κάτι να πάρω για τον πόνο…επίσης, θα ήθελα και λίγο πάγο μήπως και με ανακουφίσει»…η νοσηλεύτρια φεύγει και μετά από λίγο επιστρέφει με ένα χαπάκι παρακεταμόλης και μια πάγοκυψέλη. Η μητέρα έχει ξυπνήσει και αυτή με όλα αυτά…της ζητάω να πιω λίγο νερό…μήπως και ξεχαστώ….

Ο πόνος είναι πλέον ανυπόφορος…θέλω να ουρλιάξω…σα…σα να με χτυπάνε με ένα σφυρί στο γόνατο….σα να θέλουν να μου το σκίσουν στη μέση….ο ένας να με τραβάει δεξιά και ο άλλος αριστερά….παράξενος πόνος... πρωτόγνωρος αλλά πολύ πολύ ισχυρός…παλεύεται….αλλά ως πότε??

Το χαπάκι δεν έκανε τίποτα… κοιτάζω την πληγή μου…από κάτω νιώθω υγρά να έχουν ποτίσει το σεντόνι… η αιμορραγία συνεχίζεται…δεν νιώθω καλά….πονάω πολύ και έχω ασταμάτητη αιμορραγία….ξανακαλώ τη νοσηλεύτρια…

«αύριο θα περιποιηθεί το τραύμα σου ο γιατρός, περίμενε» απαντά η νοσηλεύτρια χωρίς φυσικά να δίνει τέλος στην αγωνία μου… «εντάξει, όμως κάντε κάτι γιατί πραγματικά πονάω πάρα πάρα πολύ αυτή τη στιγμή»…έχει πάει 5:00 και η παυσίπονη δόση σε υδατοδιαλυτή μορφή έρχεται…μαζί της και η ελπίδα να πονάω κάπως λιγότερο…έστω να καταφέρω να κοιμηθώ λίγο….κανονικά ήταν να μου την χορηγήσουν στις 8:00…βρε δώσε την μου τώρα που την έχω ανάγκη!

Τα χρώματα της φύσης αλλάζουν…το μαύρο αρχίζει να δίνει τη θέση του στο φώς…η μέρα έρχεται…και το μαύρο του πόνου φεύγει και αυτό…προσωρινά φαντάζομαι…και με λίγη χημεία βέβαια!

Τελικά…ίσως όλα να είναι προσωρινά στη ζωή αυτή…να έρχονται και να φεύγουν σα λαθρεπιβάτες…

...σε θέλω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου