ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ

Κλαπ…

Κλαπ… Κλαπ…

Φωνές? Ήχοι? Τι συμβαίνει?

«Ελά Ανδρέα, έλα!!!»

Πρέπει να ανοίξω τα μάτια μου…αλλά μου φαίνεται τόσο δύσκολο…χρώματα….ναι χρώματα και πάλι…πράσινο, πορτοκαλί, γκρίζο και…μια…μια κοπέλα να φωνάζει: «Βαθιές ανάσες Γιώργο τώρα…μην ξεχνιέσαι!» Γυρνάω αργά το κεφάλι και βλέπω δεξιά μου άλλον ασθενή να προσπαθεί οριζοντιωμένος και αυτός…μάλλον έχουμε τελειώσει από το χειρουργείο σκέφτομαι και ναι…δεν είμαι στον παράδεισο…είμαι πίσω στη ζωή…

Η μελαχρινή κοπέλα επιστρέφει σε εμένα: «Πώς είσαι?», «νυστάζω» της λέω και ξανάκοιμάμαι…δεν θυμάμαι πόσες φορές το ξαναέζησα αυτό το ξύπνα-κοιμήσου…πρέπει να ήταν πολλές πάντως…Η μελαχρινή σιλουέτα επιστρέφει: «Πώς νιώθεις τώρα?»…Ω Θεέ μου…ξέχασα ότι υπάρχουν αισθήματα…και ναι, ναι…νιώθω κάτι…

«ΠΟΝΑΩ!» λέω βραχνά! Το δεξί γόνατο άρχισε τα παράπονα… «πονάς ε?, θα σε φτιάξω εγώ…» μετά από λίγο ή πολύ (αίσθηση του χρόνου δεν υπήρχε), έρχεται πίσω, με ένα ψαλίδι, σχίζει το βρακάκι μου, κάνει τις απωναξαραίτητες μετακινήσεις και μου κάνει ένεση…δεν είχα δύναμη να φωνάξω, να αντιδράσω, να ευχαριστήσω…ένα τίποτα….

Η ώρα περνάει και ο σοφέρ με παίρνει για να επιστρέψουμε…κέφι δεν υπάρχει, όρεξη δεν υπάρχει, νυστάζω και είμαι ελαφρώς μαστουρωμένος από τη νάρκωση που προηγήθηκε…στο δρόμο η μαμά μου με υποδέχεται με ένα φιλί, «όλα καλά», μου λέει…φτάνουμε στο θάλαμο…δεν…δεν έχω διάθεση…θέλω να κοιμηθώ ξανά αλλά δεν κάνει….οπότε….περιμένουμε απλά…ευτυχώς δεν πονώ…ακόμα…

«μίλησα με το γιατρό μόλις βγήκε, τελικά η βλάβη ήταν μεγαλύτερη, είχες ρίξη και έξω μηνίσκου…άργησες να ανανήψεις…αργότερα θα περάσει ο γιατρός να στα πει»…τα λόγια της μητέρας μου με ξύπνησαν…σοβαρότερη βλάβη? Λες να είχα και άλλα και να μην μου τα λέει? Και πόση ώρα τελικά έκανα χειρουργείο? Κοιτάζω το ρολόι του κινητού: 16:30…ωωωχχ!…5 ώρες ήμουν μέσα! 5 ώρες! Αχ, γονατάκι μου, τί σου κάναν….

Η αλήθεια είναι ότι δεν πονάω καθόλου και αυτό μου φαίνεται παράξενο...μάλλον μου έδωσαν ισχυρή δόση παυσίπονου…ή ίσως εγώ να αντέχω τον πόνο (αφού δεν πονάει η καρδιά….) …κοιτάζω δεξιά και βλέπω το βαρελάκι της παροχέτευσης, αυτό που διαμέσου ενός μικρό σωλήνα συγκεντρώνει το αίμα και τα λοιπά υγρά από το χειρουργημένο γόνατο…έχει λίγο γεμίσει και αυτό με ανακουφίζει…

Μια κάμερα εισβάλει στο χώρο…χεχεχε, ο θείος μου πιστός στο ραντεβού έρχεται να αποθανατίσει τις πρώτες μου στιγμές μετά το χειρουργείο…εκπλήσσεται και αυτός που δεν πονάω… «προφανώς σε έχουν μπαμπακώσει στο παυσίπονο, εσύ είσαι έτοιμος για καφέ!» φωνάζει χαμογελώντας. Όλοι είναι χαρούμενοι που δεν πονάω…βρε λες να την βγάλω έτσι?



Το κακό όταν δεν πονάς είναι ότι οι υπόλοιπες ανάγκες σου θεριεύουν και εντείνονται: : «Διψάω και πεινάω!!!» απαιτώ από τη νοσηλεύτρια «όχι…όχι, θα φας και θα πιεις μετά τις 21:00, τί θες, να αρχίσεις να ζαλίζεσαι σαν τον άλλο και να μην μπορούμε να σε συνεφέρουμε?» Υπακούω…τη Δήμητρα τη σέβομαι, είναι η μόνη που νοιάζεται τόσο πολύ. Βέβαια, στην εικόνα του κοτόπουλου που μόλις έχει έρθει από τη θεία μου και όντας 24 ώρες νηστικός αρχίζω να τρελαίνομαι αλλά υπομονή…

Ωραία λοιπόν…καθηλωμένος…ούτε να κοιμηθώ μπορώ ούτε να φάω. Αρχίζω να συνειδητοποιώ τη νέα μου ζωή: στο κρεβάτι, χωρίς αυτονομία, με διάθεση να κάνω πράγματα αλλά με ένα σώμα που δεν ακολουθεί…θα αρχίσω να σέβομαι περισσότερο τους ανάπηρους ανθρώπους μου φαίνεται…τελικά αυτό το ταξίδι έχει να μου προσφέρει πολλά…

Το φαγητό έρχεται αλλά δεν μπορώ ακόμα να το φάω, βέβαια ξέρω τί περιέχει από προηγούμενους ασθενείς: σουπίτσα με κρέας, πουρές και κρέμα!!! Με την πείνα που έχω θα το καταβροχθίσω, μιαμ μιαμ!!!

Η Δήμητρα ξαναμπαίνει μέσα και μου φέρνει καινούργια καλούδια! Ορός, αντιφλεγμονώδες, παυσίπονη, αντιπηκτική ένεση στην κοιλιά…ααα ωραία πράματα! «Θα σου γίνουν ρουτίνα για τα επόμενα 24ώρα» μου λέει με ένα βλέμμα κατανόησης…καμιά φορά όσα δεν λένε τα λόγια, τα λένε τα μάτια…

Καθώς η νύχτα πέφτει, χιλιάδες σκέψεις για το άμεσο μέλλον μου με κατακλύζουν: πόση βλάβη τελικά είχε το πόδι, πόσο καιρό θα φοραώ τις βακτηρίες, τι θα γίνει μετά το εξιτήριο, πότε, πώς, πού…πρέπει να οργανωθώ…και πρέπει να το κάνω σύντομα πριν με πάρει από κάτω

«…μην ανησυχείς μωράκι…όλα θα πάνε καλά….»

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ

Δεν έχει πάει 7:00 και ένα θηλυκό χέρι με επαναφέρει στην πραγματικότητα…παρά τις συνθήκες ψύχους που επικρατούν λόγω του air condition, η θαλπωρή του χεριού είναι γνώριμη και εύκολα αναγνωρίσιμη. Μετά από πολλές ώρες ταξιδίου η μάνα ήρθε να μού συμπαρασταθεί…δεν την ήθελα…νομίζω πως η παρουσία της δεν βοήθα…εξάλλου τί να κάνει όταν θα είμαι στο χειρουργείο….ίσως αν γίνω γονιός να μπορώ να καταλάβω καλύτερα την επιθυμία της να είναι παρούσα σε αυτή την δύσκολη στιγμή της ζωής μου…και από την άλλη δεν μπορώ να της το στερήσω…

Νυστάζω…της λέω ότι θέλω να κοιμηθώ και άλλο…το σέβεται….ξυπνάω μετά από λίγο…πεινάω αλλά το κυριότερο…διψάω….γμτ…όλα τώρα!?!?!?

Οι ώρες περνούν γρήγορα…λίγο τα τηλέφωνα, λίγο η κουβεντούλα….και σκέψεις…πολλές σκέψεις για το μελλον….

Την ανησυχητική ηρεμία έρχεται να σπάσει ένα βλέμμα που μάλλον θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή….κρατεί στο χέρι της μια πρασινωπή στολή… «ετοιμάσου» μου λέει και μου δίνει τη see-through στολή και το αντίστοιχο βρακάκι…..μα ετοιμαζόμουν ένα μήνα τώρα…όχι, νιώθω πιο έτοιμος από ποτέ!!!

Πηγαίνω στην τουαλέτα και αλλάζω…δεν το πιστεύω…σε λίγο μπαίνω χειρουργείο! Το φορείο με περιμένει ήδη…κάθομαι αναπαυτικά και ξεκινάμε…όμως ανακλαστικά νιώθω ότι είμαι στην παιδική χαρά και πάμε βόλτα…χαμογελάω σε όποιον βρω ενώ αυτοί μου λένε καλή τύχη και ότι όλα θα πάνε καλά…καλά μιλάμε για κέφι! ούτε η μάνα μου το πίστευε…αφού αργότερα με ρώτησε «γιατί ήσουν χαρούμενος?»… «γιατί…χρειαζόμουν την αλλαγή…» είπα σε μια στιγμή μοναδικής ειλικρίνειας απέναντί της…

Ανεβαίνουμε το ασανσέρ που είναι αποκλειστικά για τα χειρουργεία και όχι για τον υπόλοιπο κόσμο…αχ, πάντα ήθελα τέτοιες πολυτέλειες…η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες μέρες είχα πάει να τα δω αλλά μια μεταλλική πόρτα μου έφραζε το δρόμο προς τη γνώση…τώρα η πόρτα είναι ανοιχτή...η μαμά με αφήνει με ένα φιλί…τελικά νομίζω πως με το κέφι μου εγώ δίνω κουράγιο σε αυτή παρά εκείνη σε εμένα… μα τότε για ποιο λόγο ήρθε???….nevermind, baby here I come!

Το κέφι συνεχίζετε αμείωτο, «πότε θα πάμε για τοπογραφικά?» λέω στον σοφέρ μου…. «Έτσι όπως είμαι θα αργήσουμε» μου λέει και γελά! Φτάνουμε…κάνω δυναμικό ντου στο χειρουργείο. Κόσμος…πολύ κόσμος…τί θέλουν όλοι αυτοί εδώ?…. «γεια σας λοιπόν, έμαθα με περιμένατε» λέω χαρούμενα! Αντιλαμβάνομαι μια ωραία μεγάλη οθόνη LCD και δυο τεράστια «μάτια» τα οποία αναφωνώ πάνω στο κέφι μου. «Ναι, ναι…» μου λένε και αρχίζουν…ο ένας μου πιάνει το χέρι και μου βάζει τον φλεβοκαθετήρα….κάτι αρχίζω να νιώθω να κυλάει μέσα μου και είναι η πρώτη φορά που κάπως φοβάμαι… «ααα, να το…το νιώθω το ηρεμιστικό…σιελόρροια και δυνατοί ήχοι έρχονται…τα ΄μαθα, τα ‘μαθα πριν έρθω εδώ εγώ, τι νομίζατε…»… «σιγά…» μου αποκρίνεται ο αναισθησιολόγος…πράγματι, τα νιώθω όλα κρυστάλλινα…τι γίνεται??? «θέλω αν κάτι δεν πάει καλά να της πείτε ότι….», «είσαι σπάνιο πουλί εσύ» μου λέει μια κοπέλα εκεί…είμαι παναθεμά με!! Πιάνουμε κουβεντούλα με τα παιδιά…από πού είστε και τα λοιπά…μήπως δεν με πιάνει εμένα η νάρκωση?...μια εικόνα γνώριμη μπαίνει μέσα… «αχα, φωνάζω, να και ο γιατρός μου!»…χαμογελαστός όπως πάντα….τί ωραία εικόνα για να φύγεις το ανθρώπινο χαμόγελο…και όλα μαυρίζουν…

Η ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ

Ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού και έσω μηνίσκου…μετά από δύο μαγνητικές και τρεις ορθοπεδικούς το πόρισμα είναι σαφές…ε και? Εντάξει, 6 μήνες είναι αυτοί όμως το τελευταίο διάστημα είχε καλά ριζώσει μέσα μου η ιδέα πως για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας υπάρχει η θετική πλευρά ….θα διαβάσω λοιπόν λίγα ισπανικά….θα ασχοληθώ με η δουλίτσα μου…βέβαια σε αυτό συνέβαλε και ο ένας μήνας που μεσολάβησε από το χτύπημα μέχρι την τελική αρθροπλαστική επέμβαση…τελικά ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος…

«Δεν θα φας μετά τις 16:00 τίποτα!» ωχ….αρχίζω να μην συμπαθώ την νοσηλεύτρια…αυτή είναι λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση. Ευτυχώς, είχα χτυπήσει πριν κάτι τυροπιτουλες και ένιωθα χορτάτος, θα φάω και το μεσημεριανό μου, βασιλιάς! για κακή μου τύχη το μενού είχε κόφτο μακαρονάκι με χταποδακι… «κρίμα στο χταπόδι να χαραμίζετε έτσι!» είχε πει πριν κάνα μήνα ένας και σκεπτόμουν πόσο δίκιο είχε τελικά….μπλιάξ φαγητό! Έφαγα λίγο σαλατουλα ενώ σκεφτόμουν ότι θα ξαναφάω….σουπίτσα σε 24 ώρες…πολλές ρε γαμώτο!!!

16:00 έρχεται το πρώτο σοκ! Καθώς βλέπω τα νοσηλεύτρια να εισέρχεται στο territory μου σκέπτομαι ότι ως εδώ ήταν τα δίφραγκα…. «και γρήγορα πριν ζεσταθεί» μου λέει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ενώ μου παραδίδει το δωράκι μου σε ασημένιο περιτύλιγμα….μα καλά…τόσο σημαντικό είναι πια να μην έχει τίποτα το σώμα μου στο χειρουργείο? Ουφ, μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει σκέπτομαι και κατευθύνομαι στην τουαλέτα….μετά από μια εμπειρία που δεν θα ήθελα να ξανανιώσω (τι τυχερός που δεν είμαι δυσκοίλιος!!!) αρχίζω απλά…να χάνω βάρος…τι ήταν και αυτό!

Μετά από αυτά βουρ στον αναισθησιολόγο.. «καλά» μου λέει, «ολική, μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά…νέος είσαι, δεν καπνίζεις…» η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα την επισκληριδιο…και την αναισθησιολόγο τη συμπάθησα…λιτή και απέριττη...

Να σου γιατρός μετά…τελευταίες λεπτομέρειες…. «θα βάλουμε βίδες PLLA απορροφήσιμες…ναι, υπάρχει πιθανότητα για λοίμωξη (βλέπετε στο μεσοδιάστημα είχα σηκώσει όλο το ιντερνέτ!) αλλά επειδή γίνεται ορθοσκοπικά έχει πολύ νερό και ελαχιστοποιούμε έτσι τις πιθανότητες…» βρε μια ψυχή που είναι να βγει… δώσε μου μόνο την χαρά να αρχίσω να μετρώ αντίστροφα προς τη φυσιολογική ζωή και κάνε μου χειρουργείο 5 ώρες!

Εν τω μεταξύ, έχει έρθει και ο θείος μου να με δει, έχει κάνει το ίδιο χειρουργείο και μου λέει…. «Πόνος πολύς μετά αγόρι μου»…λέω μέσα μου…. «πιο πολύ η καρδία πονάει θειε… από τα καμώματα της ψυχής…». Βγάζει τη μικροκάμερα και μου τραβάει το βίντεο… «συ το ζήτησες…» ναι, ήθελα να με θυμάμαι…με χαιρετά σα να μου λέει ότι ποτέ δεν θα είναι ξανά το ίδιο…ρε λες?

Στις 20:00 η, πλέον, ασυμπαθής (όπως και το ασόβαρος…) νοσηλεύτρια επιστρέφει για να με ….αποτελειώσει: δεύτερο dulcolax και δώρο bonus ξυραφάκι ξηρού ξυρίσματος για την ευαίσθητη περιοχή…η περιοχή που θα εγχειριστεί δηλαδή περίεργοι!…άσε λέω, πρώτα το ξύρισμα γιατί αλλιώς το σώμα μου θα γίνει καμβάς στα χέρια του μελλοντικού Πικάσο με πινέλο το ξυράφι και μπογιά το αιματάκι μου….εντωμεταξύ χω αρχίσει να πεινώ….το ξύρισμα πήγε καλά…ποοολύ τρίχα και μια sexy γάμπα να φιγουράρει προκλητικά….καλά, το dulcolax…άστα…..

Καθώς ο ήλιος δίνει τη θέση του χαμογελώντας στη νύχτα σκέφτομαι περπατώντας
στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου πως αυτή είναι η τελευταία φορά που θα είναι ο εαυτός μου έτσι…από αύριο μια καινούργια ζωή με ένα αυτομόσχευμα hamstring ξεκινά για το δεξί μου πόδι….και ναι έχω μια αγωνιά, να είναι καλοδεχούμενο…χυμός πορτοκαλί (υγρά επιτρέπονται μέχρι τα μεσάνυχτα) και κινητό…και πάρλα….όμως δεν μιλάω με το μυαλό μου εκεί…ταξιδεύω κοιτάζοντας τον ουρανό…όλα θα πάνε καλά…

κάνω μπανάκι με κρύο νερό (ξενερα…) και ξυρίζομαι…τελικά είμαι σαν να μπαίνω για χειρουργείο...

Το βράδυ με βρίσκει να κοιτάω το τυχερό μου αστέρι….κάπου εκεί κατοικεί ο έρωτας…