Η ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ

Ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού και έσω μηνίσκου…μετά από δύο μαγνητικές και τρεις ορθοπεδικούς το πόρισμα είναι σαφές…ε και? Εντάξει, 6 μήνες είναι αυτοί όμως το τελευταίο διάστημα είχε καλά ριζώσει μέσα μου η ιδέα πως για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας υπάρχει η θετική πλευρά ….θα διαβάσω λοιπόν λίγα ισπανικά….θα ασχοληθώ με η δουλίτσα μου…βέβαια σε αυτό συνέβαλε και ο ένας μήνας που μεσολάβησε από το χτύπημα μέχρι την τελική αρθροπλαστική επέμβαση…τελικά ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος…

«Δεν θα φας μετά τις 16:00 τίποτα!» ωχ….αρχίζω να μην συμπαθώ την νοσηλεύτρια…αυτή είναι λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση. Ευτυχώς, είχα χτυπήσει πριν κάτι τυροπιτουλες και ένιωθα χορτάτος, θα φάω και το μεσημεριανό μου, βασιλιάς! για κακή μου τύχη το μενού είχε κόφτο μακαρονάκι με χταποδακι… «κρίμα στο χταπόδι να χαραμίζετε έτσι!» είχε πει πριν κάνα μήνα ένας και σκεπτόμουν πόσο δίκιο είχε τελικά….μπλιάξ φαγητό! Έφαγα λίγο σαλατουλα ενώ σκεφτόμουν ότι θα ξαναφάω….σουπίτσα σε 24 ώρες…πολλές ρε γαμώτο!!!

16:00 έρχεται το πρώτο σοκ! Καθώς βλέπω τα νοσηλεύτρια να εισέρχεται στο territory μου σκέπτομαι ότι ως εδώ ήταν τα δίφραγκα…. «και γρήγορα πριν ζεσταθεί» μου λέει με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ενώ μου παραδίδει το δωράκι μου σε ασημένιο περιτύλιγμα….μα καλά…τόσο σημαντικό είναι πια να μην έχει τίποτα το σώμα μου στο χειρουργείο? Ουφ, μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει σκέπτομαι και κατευθύνομαι στην τουαλέτα….μετά από μια εμπειρία που δεν θα ήθελα να ξανανιώσω (τι τυχερός που δεν είμαι δυσκοίλιος!!!) αρχίζω απλά…να χάνω βάρος…τι ήταν και αυτό!

Μετά από αυτά βουρ στον αναισθησιολόγο.. «καλά» μου λέει, «ολική, μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά…νέος είσαι, δεν καπνίζεις…» η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σκέφτηκα την επισκληριδιο…και την αναισθησιολόγο τη συμπάθησα…λιτή και απέριττη...

Να σου γιατρός μετά…τελευταίες λεπτομέρειες…. «θα βάλουμε βίδες PLLA απορροφήσιμες…ναι, υπάρχει πιθανότητα για λοίμωξη (βλέπετε στο μεσοδιάστημα είχα σηκώσει όλο το ιντερνέτ!) αλλά επειδή γίνεται ορθοσκοπικά έχει πολύ νερό και ελαχιστοποιούμε έτσι τις πιθανότητες…» βρε μια ψυχή που είναι να βγει… δώσε μου μόνο την χαρά να αρχίσω να μετρώ αντίστροφα προς τη φυσιολογική ζωή και κάνε μου χειρουργείο 5 ώρες!

Εν τω μεταξύ, έχει έρθει και ο θείος μου να με δει, έχει κάνει το ίδιο χειρουργείο και μου λέει…. «Πόνος πολύς μετά αγόρι μου»…λέω μέσα μου…. «πιο πολύ η καρδία πονάει θειε… από τα καμώματα της ψυχής…». Βγάζει τη μικροκάμερα και μου τραβάει το βίντεο… «συ το ζήτησες…» ναι, ήθελα να με θυμάμαι…με χαιρετά σα να μου λέει ότι ποτέ δεν θα είναι ξανά το ίδιο…ρε λες?

Στις 20:00 η, πλέον, ασυμπαθής (όπως και το ασόβαρος…) νοσηλεύτρια επιστρέφει για να με ….αποτελειώσει: δεύτερο dulcolax και δώρο bonus ξυραφάκι ξηρού ξυρίσματος για την ευαίσθητη περιοχή…η περιοχή που θα εγχειριστεί δηλαδή περίεργοι!…άσε λέω, πρώτα το ξύρισμα γιατί αλλιώς το σώμα μου θα γίνει καμβάς στα χέρια του μελλοντικού Πικάσο με πινέλο το ξυράφι και μπογιά το αιματάκι μου….εντωμεταξύ χω αρχίσει να πεινώ….το ξύρισμα πήγε καλά…ποοολύ τρίχα και μια sexy γάμπα να φιγουράρει προκλητικά….καλά, το dulcolax…άστα…..

Καθώς ο ήλιος δίνει τη θέση του χαμογελώντας στη νύχτα σκέφτομαι περπατώντας
στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου πως αυτή είναι η τελευταία φορά που θα είναι ο εαυτός μου έτσι…από αύριο μια καινούργια ζωή με ένα αυτομόσχευμα hamstring ξεκινά για το δεξί μου πόδι….και ναι έχω μια αγωνιά, να είναι καλοδεχούμενο…χυμός πορτοκαλί (υγρά επιτρέπονται μέχρι τα μεσάνυχτα) και κινητό…και πάρλα….όμως δεν μιλάω με το μυαλό μου εκεί…ταξιδεύω κοιτάζοντας τον ουρανό…όλα θα πάνε καλά…

κάνω μπανάκι με κρύο νερό (ξενερα…) και ξυρίζομαι…τελικά είμαι σαν να μπαίνω για χειρουργείο...

Το βράδυ με βρίσκει να κοιτάω το τυχερό μου αστέρι….κάπου εκεί κατοικεί ο έρωτας…