ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΩΡΕΣ

Δεν έχει πάει 7:00 και ένα θηλυκό χέρι με επαναφέρει στην πραγματικότητα…παρά τις συνθήκες ψύχους που επικρατούν λόγω του air condition, η θαλπωρή του χεριού είναι γνώριμη και εύκολα αναγνωρίσιμη. Μετά από πολλές ώρες ταξιδίου η μάνα ήρθε να μού συμπαρασταθεί…δεν την ήθελα…νομίζω πως η παρουσία της δεν βοήθα…εξάλλου τί να κάνει όταν θα είμαι στο χειρουργείο….ίσως αν γίνω γονιός να μπορώ να καταλάβω καλύτερα την επιθυμία της να είναι παρούσα σε αυτή την δύσκολη στιγμή της ζωής μου…και από την άλλη δεν μπορώ να της το στερήσω…

Νυστάζω…της λέω ότι θέλω να κοιμηθώ και άλλο…το σέβεται….ξυπνάω μετά από λίγο…πεινάω αλλά το κυριότερο…διψάω….γμτ…όλα τώρα!?!?!?

Οι ώρες περνούν γρήγορα…λίγο τα τηλέφωνα, λίγο η κουβεντούλα….και σκέψεις…πολλές σκέψεις για το μελλον….

Την ανησυχητική ηρεμία έρχεται να σπάσει ένα βλέμμα που μάλλον θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή….κρατεί στο χέρι της μια πρασινωπή στολή… «ετοιμάσου» μου λέει και μου δίνει τη see-through στολή και το αντίστοιχο βρακάκι…..μα ετοιμαζόμουν ένα μήνα τώρα…όχι, νιώθω πιο έτοιμος από ποτέ!!!

Πηγαίνω στην τουαλέτα και αλλάζω…δεν το πιστεύω…σε λίγο μπαίνω χειρουργείο! Το φορείο με περιμένει ήδη…κάθομαι αναπαυτικά και ξεκινάμε…όμως ανακλαστικά νιώθω ότι είμαι στην παιδική χαρά και πάμε βόλτα…χαμογελάω σε όποιον βρω ενώ αυτοί μου λένε καλή τύχη και ότι όλα θα πάνε καλά…καλά μιλάμε για κέφι! ούτε η μάνα μου το πίστευε…αφού αργότερα με ρώτησε «γιατί ήσουν χαρούμενος?»… «γιατί…χρειαζόμουν την αλλαγή…» είπα σε μια στιγμή μοναδικής ειλικρίνειας απέναντί της…

Ανεβαίνουμε το ασανσέρ που είναι αποκλειστικά για τα χειρουργεία και όχι για τον υπόλοιπο κόσμο…αχ, πάντα ήθελα τέτοιες πολυτέλειες…η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες μέρες είχα πάει να τα δω αλλά μια μεταλλική πόρτα μου έφραζε το δρόμο προς τη γνώση…τώρα η πόρτα είναι ανοιχτή...η μαμά με αφήνει με ένα φιλί…τελικά νομίζω πως με το κέφι μου εγώ δίνω κουράγιο σε αυτή παρά εκείνη σε εμένα… μα τότε για ποιο λόγο ήρθε???….nevermind, baby here I come!

Το κέφι συνεχίζετε αμείωτο, «πότε θα πάμε για τοπογραφικά?» λέω στον σοφέρ μου…. «Έτσι όπως είμαι θα αργήσουμε» μου λέει και γελά! Φτάνουμε…κάνω δυναμικό ντου στο χειρουργείο. Κόσμος…πολύ κόσμος…τί θέλουν όλοι αυτοί εδώ?…. «γεια σας λοιπόν, έμαθα με περιμένατε» λέω χαρούμενα! Αντιλαμβάνομαι μια ωραία μεγάλη οθόνη LCD και δυο τεράστια «μάτια» τα οποία αναφωνώ πάνω στο κέφι μου. «Ναι, ναι…» μου λένε και αρχίζουν…ο ένας μου πιάνει το χέρι και μου βάζει τον φλεβοκαθετήρα….κάτι αρχίζω να νιώθω να κυλάει μέσα μου και είναι η πρώτη φορά που κάπως φοβάμαι… «ααα, να το…το νιώθω το ηρεμιστικό…σιελόρροια και δυνατοί ήχοι έρχονται…τα ΄μαθα, τα ‘μαθα πριν έρθω εδώ εγώ, τι νομίζατε…»… «σιγά…» μου αποκρίνεται ο αναισθησιολόγος…πράγματι, τα νιώθω όλα κρυστάλλινα…τι γίνεται??? «θέλω αν κάτι δεν πάει καλά να της πείτε ότι….», «είσαι σπάνιο πουλί εσύ» μου λέει μια κοπέλα εκεί…είμαι παναθεμά με!! Πιάνουμε κουβεντούλα με τα παιδιά…από πού είστε και τα λοιπά…μήπως δεν με πιάνει εμένα η νάρκωση?...μια εικόνα γνώριμη μπαίνει μέσα… «αχα, φωνάζω, να και ο γιατρός μου!»…χαμογελαστός όπως πάντα….τί ωραία εικόνα για να φύγεις το ανθρώπινο χαμόγελο…και όλα μαυρίζουν…